Wandelen met je hond: een feest!
Als het niet regent – dan is het tempo tijdens een wandeling met onze Golden Retriever soms langzaam. Héél langzaam. Want als het aan Liesl ligt, snuffelt ze het liefst de hele berm af. Meestal laat ik haar begaan. Wat dat betreft geef ik haar nogal vaak haar zin… Zo laat ik haar soms zelfs de route bepalen als ze weer eens op een hoek stil gaat staan en me vragend en tegelijkertijd protesterend aankijkt. Ten slotte is de wandeling háár feestje.
Toch steekt ze tijdens het snuffelen haar neus soms zó stevig in de berm – dat ik haar aan de riem meetrek. Maar loopt ze los en ruikt ze iets ‘lekkers’, dan negeert ze me steevast. Roepen heeft geen zin. Liesl kijkt niet op of om. Liever rolt ze zich stevig door de plek heen. Ondertussen hoop ik maar dat het niets vies is.
Wat honden betreft heeft Liesl ook haar eigen willetje. Het is namelijk zo. Onze hond mag je – of niet. Komt ze tijdens het wandelen een hond van klein formaat tegen, dan tippelt ze er voorbij met haar blik op oneindig – of ze gaat ongestoord door met snuffelen in de berm. Van kleine hondjes gaat haar bloed dus niet sneller stromen. Maar puppy’s daarentegen! Alsof ze haarfijn doorheeft dat zo’n pluizige pup uitgroeit tot een viervoeter van gelijke grootte. Ze geeft de pup uitgebreid aandacht. Snuffelt voorzichtig en kwispelt heel hard terwijl de pup zich onderdanig op de rug rolt.
Weer een ander verhaal is het als Liesl één bepaalde hond ziet in de verte. Van hem gaat haar hart altijd sneller kloppen. Balou. Een grote, krachtige Berner Sennenhond met glanzend, golvend haar en een oogverblindende kop. Natuurlijk knip ik dan Liesls riem los en zeg ik zacht: ‘vrij!’, waarna ze op Balou afstuift. En als ze dan is uitgespeeld – komt ze naar me toe. Ik reik haar de riem al aan en Liesl pakt hem, zoals altijd, met een hupje in haar bek. Ze tippelt voor me uit richting huis met haar staart vrolijk dansend in de lucht. Genietend loop ik achter haar aan.
Wandelen met een hond is een feest!