Toen Liesl een puppy was, tilde ik haar vaak op. Het knuffelen werd jammer genoeg met het verstrijken van de tijd steeds zeldzamer. Want per maand werd Liesl zo’n beetje een kilo zwaarder. Als het niet meer was. Met als resultaat dat ze als volwassen retriever vierendertig kilo weegt
Een schoothondje van vierendertig kilo
Toen Liesl een puppy was, tilde ik haar vaak op. Het knuffelen werd jammer genoeg met het verstrijken van de tijd steeds zeldzamer. Want per maand werd Liesl zo’n beetje een kilo zwaarder. Als het niet meer was. Met als resultaat dat ze als volwassen retriever vierendertig kilo weegt. En die til je niet zomaar even op. Het optillen is dus gebeurd. Maar het knuffelen niet. Want Liesl speelt graag voor schoothondje.
Soms klimt ze op schoot voor troost. Als er vuurwerk knalt of als het onweert. Dan staat ze hijgend en trillend bovenop me. Bij elke flits of knal klimt ze hoger, tot op mijn schouders. Ook klimt ze op mijn schoot als er voetbal op televisie is. Bijvoorbeeld die keer toen het Nederlands elftal in de WK-finale speelde tegen Spanje. Ik denk dat ze met al die rare emoties die de tv op zo’n moment teweegbrengt geen raad weet, en dus maar fysiek aandacht zoekt door het uitzicht te versperren.
Deze momenten komen - gelukkig - maar zelden voor. Want het vaakst klimt Liesl op schoot voor ontspanning. Eerst komt ze dan tegen mijn benen aanzitten. Ze kijkt me zijdelings aan, net zolang tot ze oogcontact heeft. Een pootje en een vragende blik later, hupt ze handig op schoot. Genietend zie ik hoe ze het zich gemakkelijk maakt, terwijl ze me met haar gewicht lichtelijk plet. Als ik haar aai en kriebel, klinkt er een tevreden geknor uit haar keel.
Tot ze er ineens genoeg van heeft. Ze komt in beweging en springt soepel van de bank af, waarna ze met een zucht neerploft op de vloer. Alsof ze daar toch beter af is. Zonder al dat gepaai. Ik kijk van haar, naar de bank … en dan naar mijn zwarte broek. Golvende, goudkleurige haren overal. Ach. Met de stofzuiger zijn die zo weer weg.